– Nie powiedziałam, że nigdy, tylko, że teraz jeszcze jesteś za mały.
– No, ale przecież ty nigdy na nic się nie zgadzasz.
– Kuba, ale tatuaż?
– No, a co?
– To nie jest decyzja taka sobie hop-siup. To jest decyzja na całe życie.
– Dobra, już wogóle dajmy sobie spokój.
– Poczekaj, Kuba. Poczekaj. Jak ja byłam w twoim wieku, to szalałam na punkcie Limahla. I wiesz co, w tej chwili jestem szczęśliwa, że nie mam na tyłku wytatuowanej jego facjaty, wiesz?
– No dobrze, ale to jest Elecro Bustars, będę tego słuchał do końca życia.
– Dobra, będziesz miał 18 lat to sobie wytatuujesz co będziesz chciał i gdzie będziesz chciał.
– Tak? A tata Filipa się zgodził!
– A ja się nie zgadzam! Możesz sobie zrobić tatuaż zmywalny, byle nie na twarzy.
– To są dla dzieci zmywalne… Tak, poza tym to jest moje ciało i mogę sobie robić z nim co mi się podoba. więc…
– Na szczęście dopóki twoje ciało nie skończy 18 lat podlega moim regułom i bez mojej zgody do żadnego salonu tatuaży cię nie wpuszczą nawet za kasę próg.
– Dobrze, tylko pamiętaj, że po 18 wrócę tutaj i cały wydziargany będę od stóp do głów.
– OK
– O co chodzi?
– Nic. Twój brat chce wytatuować nazwę jakiegoś zespołu.
– A jakiego?
– Elecro Bustars
– Znam ich, no, nagrali cover Foga
– Czego?
– Nie czego, nie czego tylko kogo… Mieczysława Foga. Śpiewał pięknie. O miłości. Miłości moja…
– Ale co to są za jakieś smuty?
– Nie wiem, może to przerobią na jakiś wesolutki remiksik popowy, może?
– Ale oni nie grają popu, tylko wymiatają harcorowo.
– No, tak hardcorowo, że wszystkie laski dla nich mdleją.
– No, to sobie ten… przemyśl jeszcze ten tatuaż. Możesz pogadać z ojcem, ale myślę, że ci powie to samo co ja.
– Weź sobie 2 dychy z mojego portfela
– No co ty? Dzięki mamo.
– Nie, to ja dziękuję.